L'Isle-sur-la-Sorgue

L'Isle-sur-la-Sorgue ligt halverwege tussen Cavaillon en Carpentras, tussen Avignon en Apt en heeft een bevoorrechte geografische ligging.

Insula, officieel bekend als Isle sur la Sorgue op 18 augustus 1890, dankt zijn geboorte en uitbreiding aan het water van de Sorgue. Al in de twaalfde eeuw gebruiken de inwoners van L'Isle de Sorgue om zichzelf te verdedigen, de rivier dient als een slotgracht op de wallen rond de stad tot 1795.

Deze zelfde bewoners gebruiken de Sorgue ook om te overleven, omdat ze dezelfde kolonie van vissers vormen die belangrijke voorrechten genieten, toegekend in 1237 door Raymond VII, rekening van Toulouse die hen veel privileges verleende, in het bijzonder die van het recht op visserij in de Sorgue, van de bron tot de Rhône.

In de 16e eeuw stichtte de gemeenschap van L'Isle sur la Sorgue de Brotherhood of Fishermen om haar zieke vissers te beschermen. Het had zijn zetel in de Notre Dame de Sorguette.

Al snel wordt de Sorgue gemasterd, gekanaliseerd en gebruikt voor het installeren van ambachtelijke werkplaatsen en spinmolens olie, tarwe, zijde, papier, fabrieken van wollen stoffen, tapijten, verven.

Deze dynamische industrie genereert een hoogontwikkelde commerciële activiteit met twee jaarmarkten en twee wekelijkse markten. De donderdagmarkt is gecreëerd op 9 november 1596.

L'Isle-sur-la-Sorgue was lange tijd de belangrijkste stad van Comtat Venaissin, de gehechtheid aan Frankrijk dateert van 1791.

Reeds in de twaalfde eeuw neemt de visserij een plaats van keuze in en in de negentiende eeuw leven nog honderd families Isloises (we visten dagelijks 15.000 rivierkreeften).

De epidemie van 1884 die alle rivierkreeften verwijderde, was een echte ramp voor de stad.

De kapel van de Witte Penitenten:

Penitenten zijn meestal leken die vastbesloten zijn om zich publiekelijk te wijden aan de katholieke eredienst, vooral door gebed en naastenliefde. Ze dragen een outfit van een specifieke kleur waaraan ze hun naam te danken hebben. Gegroepeerd in een broederschap, worden ze geplaatst onder het gezag van de bisschop. Er waren vier broederschappen van boetelingen bij L'Isle-sur-la-Sorgue: blanken, blues, zwarten en greens.
Witte boetelingen zijn sinds de eerste helft van de 16e eeuw op L'Isle aanwezig. Eerst vestigden zich in het Franciscaner klooster, gelegen buiten de muren, naar de stad gaan ze tijdens de overdracht van de laatste in 1562. snel opgericht na de universiteit, hadden ze een kapel, die werd verwoest tijdens de bouw van Sextier. Hun nieuwe kapel, naast de deur gebouwd door de architect, islois Esprit-Joseph Brun, zal een heel kort bestaan hebben. Inderdaad, voltooid in 1778, werd het verkocht aan de revolutie.
De reconstructie van de Broederschap in het kader van de herstelling vereiste de bouw van een nieuwe kapel, afgerond vóór 1820. Dit neoklassieke kapel, privé huisvest nu nog steeds een prachtige decoratie gipsplafond. De architectonische programma ontwikkeld ademt traditie van de achttiende eeuw comtadin door zijn plan, de belangrijkste gevel en de inrichting van een grote sierlijke plafond pleisterwerk en de staf. Sommige elementen van het plafond en de façade weerspiegelen echter een nieuw tijdperk in de lokale creatie.

De kapel van de blauwe boetelingen:

Oorspronkelijk geïnstalleerd op de Franciscaner klooster in 1565, de broederschap van de Isle of Blue Penitenten besloten om een nieuwe kapel te bouwen op de hoek van Saint-Honoré straat en Arquet. Gebouwd tussen 1761 en 1768 door de architect islois Geest Joseph Brown - of zijn broer John Angelo Brown - het is een belangrijke getuige van de religieuze architectuur in de tweede helft van de achttiende eeuw. De kapel werd verkocht aan de revolutie en de broederschap werd ontbonden. In de 19e eeuw verwelkomde de kapel de congregatie van mannen. Het werd geseculariseerd in de jaren 1970.
Mishandeld door lelijke renovaties in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, heeft deze kapel nog steeds een opmerkelijke klassieke glooiende façade en veel van het oorspronkelijke plafond van de gypserie. Dit is representatief voor de religieuze decoratieve kunsten Comtadins het midden van de achttiende eeuw door zijn soberheid en incidenteel gebruik van hoog reliëf patronen gemaakt van beschilderd gips (enhanced glorie van cherubijnen, cartridges, etc.).

De toren van de consul en bijbehorende gebouwen:

Het eilandje van de Tour d'Argent concentreert de hele geschiedenis van de stad. Inderdaad, het neemt in zijn perimeter een juxtapositie op van gebouwen die representatief zijn voor plaatselijke burgerlijke architectuur gedurende een zeer brede periode (twaalfde-negentiende eeuw). Verschillende archeologische studies hebben al een uitzonderlijke reeks gebouwen onthuld, waarvan het belangrijkste element wordt gevormd door een opmerkelijke toren gebouwd door consuls van de stad aan het einde van de twaalfde eeuw en bedekt met een prachtige romaanse koepel (geclassificeerd als een historisch monument in 2012). Andere aristocratische middeleeuwse constructies (torens, versterkte huizen, logis, etc.) zijn op deze site te vinden. Een van de meest opvallende items grenzend aan de toren inclusief een residentieel gebouw van de veertiende en vijftiende eeuw, versierd plafond gips gedateerd vijftiende eeuw (onder de historische monumenten geregistreerd in 2012), de opbouw van het lichaam van een hotel bijzondere gotiek (hotel Brancas-Villars) en verschillende constructies uit de achttiende eeuw (hotel Oiselay).
In de 17e eeuw vestigde zich een herberg, genaamd "La Tour d'Argent", in een deel van deze gebouwen. Vanaf het eind van de negentiende eeuw, dit eiland biedt duur recreatiegebieden voor de inwoners, zoals het Café de l'Avenir, een Italiaans theater getransformeerd naoorlogse dansen in (Lido) en film (Cinévog).

De Collegiale Kerk Notre-Dame-des-Anges:

In 1212, de bisschop van Cavaillon opgericht in L'Isle-sur-la-Sorgue college onder de bescherming van Onze Lieve Vrouwe van de Engelen, waarschijnlijk om de bevoegdheden van het consulaat tegen te gaan. Van dit gebouw is nog steeds geen spoor te bekennen, dat een van de eerste regionale gotische prestaties zou zijn.
Vanaf het einde van de 15e eeuw besliste het kapittel om het hele gebouw te herbouwen. De site begint met het oostelijk deel van de kerk en neemt een Zuid-gotische stijl in de mode in de regio Comtat sinds de veertiende eeuw: laag bed veelhoekige plan met uitstralen steunberen en een krachtige kant steeple. Het werd rond 1538 voltooid en markeert een stilistische evolutie van de flamboyante gotiek naar de renaissancestijl.
Het grootste deel van het schip werd herbouwd tussen 1645 en 1675 in termen van de Avignon architect François Royers van Valfenière. De sobere exterieurarchitectuur, beïnvloed door de jezuïetstijl, staat in contrast met de pronkzucht van de interieurdecoratie. De brede gewelfde schip wordt geflankeerd door een netwerk van zes zijkapellen, bedekt door verkeer galerijen beschermd leuningen. Dit plan is in het bijzonder geschikt voor de religiositeit van deze periode van de katholieke Contrareformatie: een schip aan de gelovigen te verwelkomen en te prediken en kapellen beperkt tot huis broederschappen. Veel lokale kunstenaars als Mignard, Vial, Peru of Parrocel, nam deel aan de kwaliteit en de overvloed van de decoratie van het gebouw.

Goede doelen:

Het Huis van Liefde was bedoeld om hun toevlucht te verstrekken aan bedelaars niet alleen te huisvesten, te voederen en te onderhouden, maar ook om te vechten tegen diefstal en om hen te bevrijden uit hun conditie door hen een vak leert. Aan het einde van de zeventiende eeuw vertrouwt de stad de plannen van Charity toe aan de architect Pierre Mignard uit Avignon. Het moet een uitgebreide set bouw vier hoofdgebouwen met twee grote cursussen op het terrein van een huis en land nagelaten door John Favier, Ridder in de Orde van de paus en wapens eenmansbedrijf Graaf van Suze. De realisatie van dit ambitieuze project begint in 1681, maar is beperkt tot een enkele vleugel loodrecht op de straat geïmplanteerd. In 1766 wordt het eerste project vereenvoudigd door de architect Jean islois Angelo Brown verhogen van een nieuw gebouw van de rand van de Sorgue. De neo-romaanse kapel, gebouwd rond 1850 in een rechtbank door de departementale architect Joffroy markeert de afronding van het werk.
In 1758 ontving Charité 126 boardings (inclusief 72 kinderen), geplaatst in lokale fabrieken. Vanaf het einde van de 18e eeuw tot het einde van de volgende eeuw zorgden de ziekenhuiszusters voor het beheer van de inrichting. Charity werd in 1910 buiten werking gesteld.

Het kunstcentrum Campredon:

Een L'Isle-sur-la-Sorgue, vele adellijke woningen zijn gebouwd of gerenoveerd tussen 1690 en 1780, volgens de smaak van de tijd (hotels Palermo, Ganges, Ricci, Clermont-Lodeve, etc.).
Het Donadei Campredon hotel is gebouwd in de tweede helft van de achttiende eeuw voor Charles Joseph Campredon, uit een vooraanstaande familie van landeigenaren, die aanwezig zijn in Isle sinds de veertiende eeuw. Het project werd ontworpen door de architect islois, Spirit Joseph Brown, die een herenhuis ontwikkeld op een vliegtuig "L" met een opmerkelijke gevel gepland op de hoofdstraat. De twee interieur gevels werden ontwikkeld eenvoudiger om meer breedte te geven aan een tuin vergroot door drie fonteinen of waterlelies.
De hal komt uit op een trap met drie vluchten opgeschort, met smeedijzeren hekwerk, waardoor de toegang tot de huiskamers van de eerste verdieping, versierd met sober pleisterwerk.
Het Campredon hotel, door de stad L'Isle verworven in 1978, is ingeschreven in de inventaris van historische monumenten. Het herbergt sinds 1984 een kunstcentrum.

Het Hotel-Dieu

Aan het einde van de veertiende eeuw, de verschillende ziekenhuizen L'Isle-sur-la-Sorgue werden verzameld op het oude ziekenhuis of de Franciscanen. In 1685 werd hij overgebracht naar een plaats met een huis met tuin verkocht door een aristocraat, de heer de Vaucluse, en een tuin en haar huisje gekocht één van rectoren van het ziekenhuis, Laurent Autier. Ondanks een eerste uitbreiding in 1713 besloten, de ruimte van het Hotel-Dieu, dat sinds de opdracht hadden voordat de bouw ervan aan de zusters van de Congregatie van St. Joseph, werd al snel onvoldoende. In de jaren 1740, werd de uitvoering van de plannen voor het nieuwe ziekenhuis aan Johannes de Doper Frankische, gesteund door de lokale aannemer Brown Spirit en zijn zoon, Jean-Joseph Ange en Spirit, beide architecten. De voltooiing van de werken vond plaats in 1781-1782 met de decoratie van de kapel.
De binnenplaats is toegankelijk door een opmerkelijke portal gedateerd 1762 en bekroond door een smeedijzeren met het wapen van de abt van Sade, weldoener van de instelling. Het gebouw ontwikkelt zich op vier vleugels volgens een plan in "h". Op de begane grond dat de meest opvallende delen van het ziekenhuis liggen: de hal en grote trap, apotheek en de kapel, rijk gedecoreerd in Lodewijk XVI-stijl pleisterwerk. Eeuwenoude tuinen voor plezier en voeding omringen gebouwen die zijn geclassificeerd of vermeld als historische monumenten. De westelijke tuin heeft een monumentale fontein - of nymphaeum - door Jean Angelo Brown ontworpen in 1768.
Het Hotel-Dieu, die verschillende uitbreidingen van de negentiende en twintigste eeuw had, is nu de Isle of Local Hospital. De zuidelijke vleugel die de nonnen huisvestte, werd geassocieerd met de gemeenschappelijke tuin. Deze plek en haar gebouwen, genaamd "Congregatie", wordt reeds ingezet voor het beheer van de stad's Heritage.

Het kasteel Char:

Emile Char, industriële en burgemeester L'Isle-sur-la-Sorgue, gebouwd in 1894, een herenhuis in de buurt van Névons. Dit uitgestrekte, eclectische stijl van de late negentiende eeuw, was ooit omgeven door een groot park. We vinden deze architectuur "captain of industry" in andere "castle" in de buurt van het centrum van de stad (die van Dumas, Saint-Hubert, Reboul, Giraud).
Het huis van Névons, Sorgue en L'Isle wijken gewiegd de jeugd van de dichter René Char (1907-1990). Hij deelde zijn leven tussen zijn geboortestad en Parijs, waar zijn aanhankelijkheid aan de surrealistische beweging hem in de kring van Parijse schrijvers voortstuwde. De Tweede Wereldoorlog hield hem in de regio en hij ging het verzet aan onder het pseudoniem van "Captain Alexander" in Céreste. Hij schreef in die jaren Alone and the Leaflets of Hypnos, gepubliceerd zodra de vrede terugkeerde.
Niet zonder spijt, Char verkocht "castle" van Névons in 1955 en een behuizing project nam de plaats in van het park, inspirerende René Char zijn gedicht "Mourning Névons".

The Brun Manufacture of Vian-Tiran:

De textielindustrie is sinds de middeleeuwen een specialiteit van L'Isle-sur-la-Sorgue. Grote gezinnen raakten betrokken en hielpen de identiteit van de stad uit te bouwen. Deze industrie leeft nog steeds, ondersteund door de fabriek in Brun de Vian-Tiran. Het avontuur begon in 1808 toen Charles Tiran en zijn schoonzoon, Laurent Vian, hun vollere molen op de Sorgue vestigden. In 1879, na zijn huwelijk met de erfgename Vian-Tiran, nam Emile Brun de activiteiten van de fabriek over en bevestigde zijn achternaam, die het zijn huidige naam geeft: Brun de Vian-Tiran.
Hetzelfde gezin heeft het bedrijf gedurende acht generaties doorgegeven, elk bracht zijn genie naar de wolkunst om de knowhow te verrijken en de activiteit te bestendigen. Het bedrijf Brun de Vian-Tiran is niet alleen een familiegeschiedenis van de industrie, maar ook spinners en spinners, wevers en wevers van foulonniers en stockers die op hun bedrijf werkte, een verhaal waarin vrouwen speelden een waardevolle rol.
De productie van Vian-Tiran Brown fabriek strekt zich uit tot de edele vezels: kasjmier, kamelen, alpaca, mohair, zijde... Het is gebaseerd op moderne technologie, maar blijft bijzonder gehecht aan de respectvolle traditie wol.

Industrieel erfgoed:

Sinds onheuglijke tijden hebben de wateren van de Sorgue, overvloedig en regelmatig, de drijvende kracht verschaft die nodig is voor het ambacht en de industrie. De peddelwielen hadden de installatie van tarwemolens uit de twaalfde eeuw mogelijk gemaakt, en vervolgens het creëren van workshops om wol en zijde te behandelen.
Het pittoreske wielen die vandaag blijven aan zijn speciale karakter te geven in L'Isle kwaad van getuigen tweeënzestig waren er in de negentiende eeuw en de intense activiteit die toen heerste: Terwijl zijde gegenereerd nieuwe fortuinen L'Isle werd het belangrijkste wolcentrum van de afdeling.

Informatiepunten	VVV kantoor van L'Isle-sur-la-Sorgue
Recreatiegebieden	Paardenrenbaan van Saint-Gervais
Vervoersmogelijkheden	Station van L'Isle-sur-Sorgue - Fontaine-de-Vaucluse

De internationale beurs Antiques en Brocante het weekend van Pasen.

Het Feest van schilders en beeldhouwers elke 2e zaterdag van de maand van mei tot september, op de esplanade Robert Vasse. Informatie: e-mail: atelier-enprovence@hotmail.fr

Floating Market L'Isle-sur-la-Sorgue jaarlijks gehouden op de eerste zondag van augustus, samen met de zeer beroemde markt op zondag. Het vindt plaats op de armen van de Sorgue gelegen tegenover het openbare park en begint om 09:00 en eindigde rond 12:30. De nego-Chin, typische boten met een platte bodem glijden van de ene bank naar de andere voor openbaar gebruik, en bieden ze een medley van kleuren en geuren (lokale producten, zoals groenten en fruit, boeketten bloemen, kaas, wijn, brood...). We vooraf de markt voordeel bovendien traditionele Provençaalse kostuums, muziek en live commentaar en zingen. Maar daarvoor moet je vroeg aankomen omdat toegang heel moeilijk is! Wanneer de drijvende markt eindigt, de nego-Chin online ontmoeten en alle deelnemers aan de traditionele markt, en samen zingen ze de beroemde Santo Coupo vieren Provence.