Saulcy-sur-Meurthe is een gemeente in het departement Vogezen, in de regio Grand Est, een paar kilometer ten zuidoosten van Saint-Dié-des-Vosges waaraan het grenst.
Zijn grondgebied van 16 km² schommelt van 359 tot 740 m in hoogte, inclusief in het westen het Kemberg-massief, met als hoogste punt de Roche d'Anozel.
Doorkruist van zuid naar noord door de Meurthe, maar ook door zijn zijrivieren de Anoux en de Mandray, heeft de plaats een groene omgeving behouden, voornamelijk bedekt met bossen (46% van de oppervlakte) en weiden gewijd aan veeteelt (25%). Het enige gemeenschappelijke bos is uitgestrekt van 218 hectare, maar bijna de helft van deze rijkdom werd aangetast tijdens de storm van december 1999.
Het dorp ontwikkelde zich in de Middeleeuwen, werd gedeeld door verschillende heerlijkheden en was met name afhankelijk van het kapittel van Sint- Dood gaan. De bewoners hebben lang geleefd van de landbouw en de exploitatie van bossen en wouden. In de 20e eeuw werd Saulcy-sur-Meurthe, dat al had geleden onder de Eerste Wereldoorlog, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog verwoest. Er zijn nog maar drie huizen over in de stad en 325 van de 400 gezinnen die op dat moment in de stad waren, zijn dakloos.
Het dorp en zijn gehuchten, herbouwd, benadrukken nu ongerepte landschappen en natuur en een rijk vrijetijdsaanbod. Aan de poorten van Saint-Dié en in de buurt van de badplaatsen van de Vogezen in het zuiden (Gérardmer ligt op 20 km afstand), zal Saulcy-sur-Meurthe (2400 inwoners) liefhebbers van groen toerisme verleiden.
Ondanks de ontberingen tijdens de twee wereldoorlogen, heeft de plaats een aantal elementen van erfgoed die in acht moeten worden genomen.
De oudste bevindt zich aan de voet van het Kembergmassief, ten westen van de stad: het is een kopermijn die in de Middeleeuwen werd geëxploiteerd en in de 16e eeuw zijn hoogtepunt bereikte. Nu verlaten, getuigt het van een uniek verleden, en de omgeving, beveiligd, wordt nu gemarkeerd en accentueert een wandeling.
Vervolgens, in het dorp, als er niets overblijft van het feodale kasteel dat in 1944 door de Duitse legers werd opgeblazen voordat ze zich terugtrokken, werd het seminarie in het park gerehabiliteerd door de firma Boussac die vervolgens door de stad werd verworven. Dit elegante gebouw is deels getransformeerd tot woningen en herbergt ook gemeentelijke gebouwen (waaronder de oude kapel).
Eveneens bezienswaardig is de parochiekerk Saint-Jean-Baptiste: herbouwd in neobyzantijnse stijl in 1711, verwoest in november 1944 door de brand in een nabijgelegen munitiedepot. Vanaf 1962 werd een nieuw gebouw herbouwd, tot dan toe vond de eredienst plaats in een tijdelijke kapel. De kerk werd ingehuldigd in de herfst van 1964. Ze combineert gewapend beton en gelijmde steen en heeft een rechthoekig schip dat uitkomt op een apsis met dezelfde vorm. Het complex wordt in het noorden geflankeerd door een doopkapel uitgebreid met de bijgebouwen van de parochie en in het zuiden door de sacristie. De ingangsgevel wordt gedomineerd door een glazen dak in glinsterende kleuren in de vorm van een kruis gemaakt door het atelier van Gabriel Loire (Chartres). Diezelfde ambachtslieden ontwierpen de glas-in-loodramen van de doopvont, het schip en het koor. Daarnaast is er een tribune gebouwd, ondersteund door betonnen pilaren. Eigentijds maar sober van stijl, het gebouw ontworpen door de in Polen geboren architect François Boleslas de Jankowski wordt bekroond door een 5 meter hoog smeedijzeren kruis gemaakt in Rambervillers. Eindelijk zien we, voor de kerk, een 13e-eeuws votiefkruis uitgehouwen in zandsteen en met een gewicht van bijna 700 kilo: het is het enige overblijfsel van het vorige gebouw...
Een tussenstop in Saulcy kan eindelijk begrijpen, uit het geheugen vereist, het bezoek van de nationale necropolis die, in het zuiden van de gemeente, 2565 lichamen van Franse soldaten beschermt die tijdens de Eerste oorlog in het gebied zijn gevallen (waarvan 1174 werden begraven in twee ossuaria), maar ook die van 11 Russen en van een Roemeen. Naast een monument brengt een plaquette bovendien hulde aan acht Amerikaanse soldaten die in november 1944 zijn omgekomen.
Op cultureel gebied worden er regelmatig activiteiten aangeboden in de bibliotheek (informatie op +33 3 29 56 59 19) en shows en associatieve evenementen zijn gepland in het dorpshuis (contact +33 3 29 52 45 35).
Voor sportliefhebbers zijn voetbalvelden en tennisbanen toegankelijk voor bezoekers, evenals een fitnessparcours midden in de natuur. Gelegen aan de Rue de l'Ancien Séminaire, 1,8 km lang, omvat het 12 apparaten en is het ontworpen in een bosrijke omgeving.
Voor de allerkleinsten is er een stadsstadion beschikbaar.
Het blijft om te profiteren van het potentieel dat op het grondgebied wordt geboden op het gebied van wandelen. Op de hellingen van de Kemberg, vlakbij de oude Anozel-mijn, is een 3 km lange bewegwijzerde route uitgezet. Aan het einde van het parcours bevindt zich een picknickplaats naast de Sainte-Anne-fontein. Standpunten markeren deze reis. Andere lussen zijn mogelijk om andere beboste reliëfs in het zuiden te bereiken, langs de Cours de Meurthe of zelfs om Saint-Dié te bereiken... Kaarten en informatie op +33 3 29 42 22 22.
De eerste zaterdag van maart, carnaval.
Derde zaterdag in maart, St. Patrick's Day.
Eind juni, ter gelegenheid van Saint-Jean, kermis en traditionele vuurzee.
De derde zondag van december, kerstmarkt.
