Camaret-sur-Aygues is een stad van 4700 inwoners, gelegen op 6 km ten oosten van Orange, in de Vaucluse.
In het noorden doorkruist door een zijrivier van de Rhône die naar beneden komt uit de Alpen, de Aygues, maar ook het Carpentras-kanaal en verschillende beken, het grondgebied van de plaats met een oppervlakte van 17,5 km² is goed geïrrigeerd en heeft toegestaan de ontwikkeling van een landbouw gebaseerd op tuinbouw, de productie van olijven, saffraan en zijderupsen. Voortaan is de lokale economie gebaseerd op wijnbouw (productie van Côtes-du-Rhône AOC) en agrifood (tomatenconserven).
De stad heeft een cirkelvormig plan behouden en straten omzoomd met platanen, en sporen van vestingwerken zijn zichtbaar. Camaret-sur-Aigues, afhankelijk van de baronie van Sérignan, leed onder de godsdienstoorlogen, maar de bevolking, vertegenwoordigd door twee consuls, kreeg al heel vroeg toestemming om hun eigen land te bewerken.
Het historisch erfgoed, de culturele vitaliteit en de wijnbouwkundige rijkdom maken van deze stad een interessante tussenstop in de buurt van de belangrijkste toeristische trekpleisters in de Rhône-vallei en de Luberon.
De oude weg van de Prinsen van Oranje verbindt het dorp met Vaison-la-Romaine. We vonden een oud gebedshuis daterend van ongeveer 2000 jaar voor Christus op de heuvel van Saint Martin, bij de uitgang van het dorp. Tombes en verschillende silo's getuigen van de menselijke aanwezigheid in die tijd in Camaret-sur-Aygues. De Romeinen bezetten ook plaatsen in het tempeldistrict. De overblijfselen van een villa zijn opgegraven (Romeinse gerechten).
In 876 maakte Camaret-sur-Aygues deel uit van het markiezaat van de Provence.
Toen, rond 1418, werd het toegevoegd aan de Baronie van Sérignan.
Rond 1563 werd het dorp aangevallen door calvinistische troepen uit Montbrun, overgenomen door Serbelloni, de legaat van de paus, en zijn Italiaanse troepen. Zo zal Camaret-sur-Aygues tot het einde van de 16e eeuw soms tussen de handen van de Hugenoten, soms tussen die van de Katholieken komen.
Tijdens de revolutie was de guillotine erg hard in Camaret-sur-Aygues.
In de Middeleeuwen was het dorp omringd door wallen en een 3 meter brede greppel waarin het water werd ingevoerd toen een aanval werd gevreesd.
Vandaag de dag zijn er nog maar een paar overblijfselen. Een gordel omzoomd met platanen verving de vestingwerken, men komt het centrum van het dorp binnen via de grote poort beschermd door een Ravelin, in het noorden door de Carbonel-poort, in het oosten door de Bérengiers-poort en in het westen door de Jaubert-poort.
Enkele cijfers in 2022:
4667 Camaretois.
794 gezinnen met kinderen.
2021 woningen.
76% van de werkenden tussen 15 en 64 jaar, ofwel 2.199 mensen.
In totaal hebben zich 245 bedrijven aangemeld. (2) Sport in Camaret: 27,2% van de inwoners heeft een vergunning, vergeleken met 23,5% in PACA.
2800 zonuren per jaar, landelijk gemiddelde van 1973 uren per jaar.
Anekdote: De wijnbenaming Plan de Dieu waartoe Camaret met trots behoort, ontleent zijn naam aan de middeleeuwen toen de regio toen vol zat met bandieten en andere mensen die niet vaak bezocht werden, nodig waren om iemands ziel aan te bevelen aan God voor om het over te steken.
Voordat u gaat wandelen en genieten van de pittoreske charme van de smalle straatjes van het historische hart van de stad, kan een ontdekking van het erfgoed van de plaats beginnen met de Ravelin, een wachthuis bestaande uit twee torens, daterend uit de middeleeuwen, gerenoveerd in de 17e eeuw en daarna herbouwd in de 18e eeuw en voorzien van een campanile. Het liet de doorgang van karren toe. Het gebouw werd in de 20e eeuw gebruikt als gemeentehuis en gevangenis.
Ook bezienswaardig is het Bèque-huis, gebouwd in 1750 voor een leider die de baronnen van Sérignan diende. Mooie bastide met een rijk versierd interieur, het huis huisvestte een school en nu de stadsbibliotheek.
We zullen dan blijven hangen op het niveau van de Sarrasine-toren, 18 m hoog, die dateert uit de 13e eeuw. Een verdedigingsgebouw, de toren werd omgevormd tot een drie verdiepingen hoge herenwoning.
Vanuit religieus oogpunt werd de parochiekerk van Saint-Andéol tussen 1763 en 1780 gebouwd op de fundamenten van een oude kerk die tijdens de godsdienstoorlogen werd mishandeld. Het heeft niet langer zijn rijke originele barokke decoraties binnen, maar de gevel, in de klassieke stijl, blijft opmerkelijk. Wat het schip betreft, werden de glas-in-loodramen van de hoge ramen gerestaureerd in 1991. Op het plein werd in 2001 een gebeeldhouwd fresco ingehuldigd dat de tragedies van de 20e eeuw beschrijft, maar een spiegel symboliseert de hoop op een betere wereld.
Bekijk vervolgens de gerestaureerde Saint-Andéol-kapel, die nog steeds stenen uit de 7e eeuw heeft, maar waarvan de meeste dateren uit de 12e en 15e eeuw, in Romaanse stijl. De site herbergt nu tentoonstellingen. En buiten het dorp, laten we tenslotte de Saint-Coeur de Marie-kapel noemen, gebouwd in 1836.
Er is een ontdekkingstocht door de stad en haar belangrijkste erfgoedelementen ontworpen. Het maakt het ook mogelijk om in de zomer door de schaduwrijke straten en steegjes bezaaid met oude huizen en winkels met de geuren en kleuren van de Provence te wandelen. Informatie op +33 4 90 37 22 60.
Om de omliggende landschappen te ontdekken en vervolgens te bezoeken, de wijngaarden zoals de oevers van de Aygues waar een picknickplaats is ingericht met didactische panelen die de fauna en flora van de terrein, wandel- of mountainbikeroutes zijn uitgezet. Sommige routes zijn beperkt tot de stad, andere stellen u in staat om Orange of de belangrijkste bezienswaardigheden van de regio te bereiken, zoals Vaison-la-Romaine en de Dentelles de Montmirail (voor fietsers). Kaarten en informatie op +33 4 90 80 47 00.
Wat sport en vrije tijd betreft, zullen de golfbanen van de Aygues, beekjes en kanalen, maar ook twee vijvers in de stad, vissers verrukken. U kunt contact opnemen met twee verenigingen via +33 6 19 98 40 01 of +33 6 16 88 46 07 om na te gaan welke locaties geschikt zijn en welke regelgeving u moet volgen.
Een stadsstadion is ook beschikbaar voor bezoekers die ook de mogelijkheid hebben om een tennisbaan te reserveren op +33 6 24 54 10 46.
Op cultureel vlak moet u er rekening mee houden dat de bibliotheek regelmatig evenementenliteratuur plant en een digitale ruimte heeft. Informatie op +33 4 90 62 98 53.
- Le Ravelin: Veel versterkte dorpen hadden revelins (of ravelijnen) om de hoofdingang te verdedigen. Dit voormalige wachthuis bestond oorspronkelijk uit twee torens. Een kluis werd toegevoegd in 1683, en maakte de installatie van de klok mogelijk. De Ravelin was de enige doorgang voor karren, de andere poorten van het dorp waren te smal. In 1696 stortte de constructie in en werd herbouwd in 1708. Tegelijkertijd werd tussen de poort en de wal het stadhuis gebouwd, dat zo bleef tot de jaren 1930. In 1750, na een nieuwe ineenstorting, werd een smeedijzeren campanile gebouwd die in staat was ter ondersteuning van een klok werd opgericht, die nu is geclassificeerd als een historisch monument. Aan het begin van de 20e eeuw werd een van de twee torens van Ravelin gebruikt als gevangenis voor kleine diefstallen.
- La Maison Bèque: Joseph Esprit Lambert, boer-generaal van de Baronie van Sérignan, bouwde dit huis in 1750. Het eerste deel van het huis huisvestte de jongensschool tot 1960, terwijl het tweede privé bleef tot zijn aankoop door de gemeente. Gipswerk, lijstwerk, Frans plafond en een prachtige hangende trap met zijn antieke helling: deze residentie heeft alle prestige van 18e-eeuwse bastides behouden. Het is nu gewijd aan culturele activiteiten en huisvest onder meer de bibliotheek.
- Kerk Saint-Andéol: Deze parochiekerk werd tussen 1763 en 1780 gebouwd op de fundamenten van een oude kerk uit de 16e eeuw. De laatste was beschadigd tijdens de godsdienstoorlogen. De nieuwe kerk werd gezegend in 1780. In het verleden had de kerk barokke versieringen die specifiek zijn voor de kerken van de Comtat (fresco's, meubels in notenhout, smeedijzer, 18e-eeuws altaar...), alleen een origineel ex-voto blijft en authentiek. Het bevindt zich in de sacristie en was bedoeld om op 3 juli 1791 naar de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Santé in Carpentras te worden gebracht, als dank aan de Maagd voor haar bescherming tijdens het beleg van deze stad. De gevel, in klassieke stijl, uit de 18e eeuw is prachtig aangelegd. Het schip van deze kerk is 22 m lang en 14,80 m hoog en wordt verlicht door hoge ramen met gebrandschilderd glas, gerestaureerd door Jacques Bourdeau in 1991.
- Kerkplein: Het fresco van de kunstenaar Lievore: Dit fresco, ingehuldigd in 2001, is een origineel werk van de hedendaagse beeldhouwer Vincent Lievore. Naast een eerbetoon aan de oorlogsslachtoffers, vertegenwoordigt het werk een symbolische terugblik op de 20e eeuw, beginnend met de verschrikkingen van de wereldoorlog en eindigend met vrede en hoop; hoop gesymboliseerd door de spiegel die zal weerspiegelen wat wij en onze kinderen van de 21e eeuw zullen maken.
- De toren van Sarrazine: Deze middeleeuwse toren van ongeveer 18 m hoog, gebouwd in kalksteen uit Molasse, dateert uit de 13e en 14e eeuw. De oorsprong weten we niet precies. Het zou in het begin een verdedigende rol hebben gehad. De architectuur zou daarna geëvolueerd zijn, deze toren zou een statige residentie zijn geworden. Het bestaat uit drie verdiepingen, elk met zijn eigen kenmerken. Men kan op de eerste verdieping twee verpletterde baaien zien die een symbolisch defensief karakter hadden, een prestigieuze kamer met zijn 14e-eeuwse open haard bevond zich op de tweede verdieping. We merken de aanwezigheid van een sabelsnede op de derde verdieping, die tot op de dag van vandaag niet is geïnterpreteerd. Het dak, dat dienst doet als vierde verdieping, is met een lichte helling naar het zuiden gebouwd om de doorstroming van regenwater mogelijk te maken. In 1615 werden reparaties uitgevoerd en drie eeuwen later werd de toren het slachthuis van de stad.
- De kapel van Saint-Andéol: Het bijschrift: "Lodewijk XI en zijn paard, die in 1447 door Camaret trekken, liggen volgens de legende aan de basis van de bouw van deze kapel. Aangekomen in de gemeente van Camaret, begon het paard van Lodewijk XI koppig over de grond te krabben en maakte het mogelijk een relikwie van Saint Andéol te ontdekken. De kapel werd gebouwd om het relikwie te eren." Geschiedenis: Gebouwd op de overblijfselen van een 7e-eeuwse kapel, dateert de Saint-Andéol-kapel uit de 12e eeuw. Drie opeenvolgende tijdperken vallen op aan de façade: de 6e en 7e eeuw met hun goed op elkaar afgestemde stenen; de 12e en 15e eeuw in het hoogste deel van het gebouw (inclusief de toren). Binnen in de kapel getuigt het tongewelf met zijn ornamenten van de schoonheid van de romaanse kunst. In 1583 wordt melding gemaakt van een begraafplaats rond de kapel. In de 17e en 18e eeuw bezette een gezelschap van blanke boetelingen het pand. De kapel werd vervolgens verkocht aan families Camarétoises. In 1993 werd het gerestaureerd en ingericht, de kapel werd toen een culturele ruimte (tentoonstellingen) en toeristisch informatiepunt. Het blijft een religieus en gewijd gebouw, Saint Andéol wordt er elk jaar herdacht op de 1e zondag van mei.
- Kapel Saint-Coeur de Marie: Gebouwd in 1836 door mademoiselle Adélaide Reboul, werd deze kapel in 1860 nagelaten aan de katholieken. Deze kapel bevindt zich buiten het dorp en is gewijd aan de Heilige Maagd. Tot ongeveer 1960 kwamen de parochianen van Camaret er elke avond in augustus samen voor het bidden van de rozenkrans.
- Place des Félibres: Deze plaatsen die we vroeger "place de la Poste" noemden, zijn doordrenkt van geschiedenis. Fijne kenners van het verleden van Camares weten dat hier het oude ziekenhuis van de gemeente was gevestigd, waarvan het bestaan wordt bevestigd door de archieven uit de 16e eeuw en dat toen, aan het einde van de 19e eeuw, een hospice werd voor oude mensen dat tot de eerste helft van de vorige eeuw zal opereren met een reputatie als een kwaliteitsvol etablissement, gerund door toegewijde nonnen. In 1914 zou een plaatselijke historicus, Constant Latour, over dit onderwerp kunnen schrijven: "Laat degenen die ongeduldig zijn om te erven, hun bejaarden niet in het hospice Camaret plaatsen; het zou de ondergang van hun hebzucht zijn. Ze zouden daar honderdjarigen worden". In deze gebouwen was toen een gemeentelijke school gevestigd die sommige Camarétois kenden. Sommige gebouwen zijn de laatste getuigen van deze oude beroepen. Het is daarom een understatement om te zeggen dat het gemeentehuis de tijd heeft genomen om na te denken over dit herontwikkelingsproject en het te laten rijpen om deze plek een authenticiteit, een identiteit en een gewortelde Camares en Provençaalse te behouden. Bij het begin van de renovatie van dit plein in 2021 wilde het gemeentehuis van Camaret ruim op voorhand overleggen met de architect van de gebouwen van Frankrijk. Onder begeleiding van hun architect waren de besprekingen moeizaam en de onderhandelingen moeizaam. Uiteindelijk kon dit Provençaalse pleinproject, met enkele concessies van het gemeentehuis, gerealiseerd worden. Dit plein is nu een plaats van ontmoeting en gezelligheid voor Camarétoises en Camarétois van alle generaties. In de zomer organiseert de gemeente daar regelmatig evenementen en festiviteiten. Maar deze plek is ook bedoeld om toeristen te verwelkomen. Vanaf het begin werkte het gemeentehuis samen met de gemeente Aygues Ouvèze in de Provence, zodat deze plaatsen onze toeristische troeven en onze lokale producties in de verf zetten. Zo ontstond het idee van het Huis van Wijnen en Streekproducten en een fietsenstalling. Deze plaats, door zijn geschiedenis, door de kwaliteit van het werk en de ontwikkelingen die daar zojuist zijn uitgevoerd, door de plaats van toeristische ontvangst en ontwikkeling van onze lokale wijn- en landbouwproducties, is geworteld in de Provençaalse identiteit. Daarom keurde de gemeenteraad het voorstel van burgemeester Philippe de Beauregard goed om deze nieuwe gemeenschappelijke ruimte te noemen: Place des Félibres. De Félibrige-beweging werd opgericht in 1854, op 11 mei, het feest van Sainte Estelle, door zeven jonge dichters en schrijvers uit de Provence: Frédéric Mistral, Joseph Roumanille, Théodore Aubanel, Jean Brunet, Paul Géra, Anselme Mathieu en Alphonse Tavan. De oprichters willen er een literaire beweging van maken, een academie, een filosofie, een militante school ten dienste van de cultuur en de taal van de Provence en de taal van Oc aangezien Mistral de resolutie al heel jong had genomen (citaat): "Ik nam de resolutie: ten eerste om in de Provence het gevoel van verbondenheid te doen herleven, waarvan ik zag dat het werd vernietigd door de valse en onnatuurlijke opvoeding van alle scholen; ten tweede om deze opstanding teweeg te brengen door het herstel van de taal, de natuur en de geschiedenis van het land, waartegen de scholen allemaal oorlog voeren tot de dood, ten derde, om de Provençaalse mode te herstellen door de toestroom en de vlam van goddelijke poëzie". De inhuldiging van deze Place des Félibres vond plaats op 13 juli 2021 in aanwezigheid van meer dan 400 mensen.
